ก็แปลกดีนะ

คนเรานี้ก็แปลกนะ ทำไมถึงพูดความจริงกลับไม่ชอบกับไม่ประทับใจ
วันนี้ถูกเรียกไปสัมภาษณ์งานรู้สึกแย่กับคำถามมากๆ ทั้งๆ ที่คนที่เรียกสัมภาษณ์ก็เห็นหน้าเห็นตากันมาเป็นเวลาหลายปีโดยส่วนตัวก็น่าจะรู้ตัวตนเราเป็นอย่างไร คำถามหนึ่งที่ถามที่ไม่ประทับใจก็คือ คุณสามารถมาทำงานในชั่วโมงเร่งด่วนได้ไหม ( ซึ่งคำตอบที่เขาต้องการประมาณว่าจะต้องโอเค ) แต่โดยส่วนตัวผมเป็นคนที่โกหกคนไม่ขึ้น เพราะบางสิ่งบางอย่างอนาคตข้างหน้าเราไม่รู้ได้การจะตอบจะพูดอะไรต้องคิดให้ดีก่อนตอบ ตอบไปแล้วทำได้หรือเปล่า "สุภาษิตที่ผมท่องจำไว้ขึ้นใจเสมอก็คือ คำพูดเมื่อเรายังไม่พูดถือว่าเราเป็นนายมัน แต่เมื่อพูดไปแล้วคำพูดคือนายเรา " แต่สิ่งที่ผมตอบไปในวันนั้นกึ่งรับปากและกึ่งปฏิเสธเพราะในความคิดผมในเวลานั้นๆ เราไม่สามารถรู้อนาคตได้ การจะพูดหรือตัดสินใจไรออกไปต้องมั่นใจด้วยว่าทำได้หรือเปล่า แต่สิ่งที่ผมได้รับคำตอบกลับมาคือไรรู้หรือเปล่าเพื่อนๆ เขาบอกว่าผมไม่เด็ดขาดไม่มีใจที่จะช่วยเหลือบริษัทประมาณว่าพูดหรือตัดสินใจไม่เด็ดขาด ได้ยินแล้วบรรทอนจิตใจดีจริงๆ นี้หรือสังคมการทำงาน เขาต้องการกันอย่างนี้หรือ